Bazıları bana öğretmen gibi konuştuğumu söyler; açık, net ve anlaşılır. Bu, işim icabı edindiğim bir özellik. İşletmeci olduğum için tam olarak anlaşılma ihtiyacı hissediyorum veya bir anlaşma yapmak gerektiğinde yanlış anlaşılmaya mahal vermemem gerekiyor. Bu sebeble mecazi anlamda bir şey söylemem, duyduğunuz şey tam olarak söylediğim şeydir. Ayrıca, konuştuğum insanla mesafemi her şartta korurum. İşte bu da beni konuşmasının içine duygusunu karıştırmayan biri yapıyor.

Gerçekten de bir öğretmen olsaydım belki bu durum benim için bir avantaj olabilirdi ama kendini ifade etmek isteyen biri için duygulardan yoksun kelimelerle konuşmak pek yardımcı olmuyor. Hatta iş telefonda konuşmak olduğunda, kendimi telefonda konuşamayan biri olarak nitelendiriyorum.

Söz konusu yazmak olduğunda daha cesaretliyim aslında. Hele ki karşımda sözlerimden kırılacak biri de yoksa, meydan benim demektir. Anlayabileceğiniz üzere aslında konuşurken fazlaca temkinli davranıyorum. Öncelikle yanlış anlaşılmak ve bu sebeple birilerini zarara uğratmak endişesi var içimde. Sonrasında ise insanlarla mesafemi koruyabilme çabası var. Bir sıkıntı yaşamaktansa mesafeli ve duygusuz olmayı tercih ediyorum. Bu şekilde ne kimseyi üzmüş oldum nede üzüldüm.

Bu bir tercihti, hepte öyle olacak. Hayatımda ciddi bir değişiklik olmadıkça, bu davranışımın değişmesi zor. Zira bu tavrım içinde bulunduğum durumun bir ihtiyacı olarak kendiliğinden ortaya çıktı. Ben sadece kullandım ve bundan memnun oldum.

Kaynaklar: Image by Free-Photos on Pixabay