Dün bacağımdaki ağrının beni endişelendirdiğinden bahsetmiştim. Bu halde uzun bir koşu yapmak beni düşündürüyordu. Otuz kilometrelik, çok da hafif olmaması gereken bir koşuda, bacağımın kötüleşmesini istemiyordum. Neyse ki sıkıntı büyümeden antrenmanı tamamlayabildim.

Sabah 07:00’ye doğru koşu grubumuzla buluşup beraber koşacaktık. Ben biraz daha erken çıkıp buluşacağımız yere hafif bir hızda koşarak gittim. Yaşadığım eve aşağı yukarı bir buçuk kilometre uzaklıkta buluşuyoruz. Bu benim için büyük bir şans. Koşarak gitmemin ilk sebebi, kendimi yolda ölçüp biçmekti. Grupla çıkarsam bacağımı daha fazla zorlamak zorunda kalabilirdim. Lakin buluşmaya giderken bir problem hissetmedim bu sebeple hep beraber yola çıktık.

Hava tüm kış boyunca hissetmediğimiz kadar soğuktu. Hava durumuna bakmış ve soğuk olacağını öğrenmiştim. Kar kış koşu kıyafetimi giymiştim ama eldivenler kâr etmiyor ve yüzüm kesik kesik oluyordu. Aldığımız her nefesi fabrika bacası misali büyük bir buhar bulutu şeklinde veriyorduk.

Bu sabah dört kişiydik. Soğuk grubu silkelemiş ve geriye sadece biz ciddi amatörler kalmıştık. Mutadımız üzere ilk on kilometre hızlanarak geçirdik. On kilometre sonra bacağımdaki ağrı kendini göstermeye başladı. O saate kadar bir problem yoktu. İyice hızlanınca ağrım da arttı. Gruba durumu anlatmıştım; soğuk havanın da etkisiyle çok hızlanmadan koşmaya karar verildi. Aslında beni bırakmalarını istedim ama sanırım kimse bugün daha fazla hızlanmak istemiyordu. Hava o kadar soğuktu ki ısınmak için iki kat enerji yakmış olabiliriz.

Yirminci kilometreye gelirken grup farkında olmadan hızlanmıştı. Güneşin yükselmesiyle hava da daha makul bir sıcaklığa çıkmıştı. Şansıma ağrım daha fazla artmadı. Koşarken postürümü sürekli düzeltiyor ve adımlarımı en az darbeyle inecek şekilde atıyordum. Sanırım işe yaradı.

Otuzuncu kilometreye gelirken grup dağılmıştı ben de daha hafif bir hıza indim ve koşuyu rahat rahat tamamladım. Koşudan sonra esnetme hareketlerine daha fazla önem verip, biraz daha fazla zaman harcadım. Eve döndüğümde ağrım dinmiş ve bacaklarım normalleşmeye başlamıştı bile.

Gün içinde çok fazla dinlenme şansım olmadı. Yorucu değil ama hareketli sayılabilecek bir pazar geçirdim. Biraz da bu hareketliliğin etkisiyle akşam üstü ağrılarım tamamen dindi. Sol bacağımda daha önce sinyal veren ağrının da tamamen kaybolmuş olduğunu gördüm. Umarım yarın sabah bu ağrı sızı işi tamamen hayatımdan çıkmış olur. Pazartesi gününü tamamen dinlenerek geçireceğim, salı akşamı maraton hızımda yarım saatlik bir koşu yapıp durumu tahlil edeceğim. Sabahtan akşama tam altmış saat hiç koşmamış olacağım. Umarım işe yarar.

Bu arada “Yarışlarım” sayfasına geçen iki senede katıldığım yarışları da ekledim. Yavaş yavaş eski yarışlarıma “Hatırat” kategorisinde yarış raporu yazmaya çalışacağım. Daha iyi yarış raporu yazmak istiyorsam bunun antrenmanını da yapmam gerek. Katılacağım yarışları beklerken bu antrenmanlar hiç bir zaman bir araya gelmeyebilir. Umarım eski yarış raporlarını okumayı seversiniz.

Kaynaklar: Image by Negative Space from Pexels