İnsan, yaşlandıkça veya en azından hayat çarkına girdikten sonra ister istemez eski arkadaşlarını kaybediyor. Sanırım geriye sadece çok sıkı bağlar kurabildiğiniz insanlar kalıyor. Yine de kimlerle uzun yıllar görüşmeye devam edeceğinizi ya da edemeyeceğinizi zaman gösteriyor. Yaşadığınız bölgelerin uzaklığı, değişen öncelikler ve değişen ilgi odakları zaman içinde arkadaşlarınızı bir bir elekten geçiriyor. O en yakın gördüğünüz arkadaşınız bile çok hızlı bir şekilde hayatınızdan çıkabilir.

İlkokuldan tanıdığım birkaç arkadaşım var. Aynı bölgede yaşadığımızdan dolayı zaman zaman görüşürüz. Ortaokuldan sadece bir arkadaşımla görüşüyorum, bu büyük oranda onun çabasıyla oluyor. Liseden beş arkadaşla görüşmeye devam ediyoruz, nispeten ilişkiler daha sağlam ama senede bir görüşmek bile lüks. Üniversiteden beri görüşen üç kişi kaldık. Her seferinde bir sonraki buluşmamız daha da geç olmaya başladı. Bu durumdan şikayetçi değilim, hayat bunu gerektiriyor, kabullenmek doğamızda var sonuçta…

Arkadaşlarımdan biri hafta içi mesaj attı, cuma akşamı görüşelim diyordu. İşe ara vermek için iyi bir bahane oldu. Hazır günü ziyarete ayırmışken; birkaç akraba ve başka bir arkadaşımın ziyaretine daha gittim. Bu ziyaretler de uzun zamandır yapmak istediğim ama bir türlü yerimden kalkmadığım için yapamadıklarımdandı. Akşam üstü de buluşmayı planladığımız arkadaşlarımla beraberdik.

Her seferinde dikkatimi çeken ilginç bir husus var; her ne kadar bağlarımız zayıflıyor olsa da muhabbet daha dün görüşmüşüz gibi kaldığı yerden devam edebiliyor. Bu gerçekten ilginç ve hoş bir şey. Sanırım beynimiz arkadaşlığa herhangi bir nokta koymadığımız için anıları sadece virgülle ayırmayı tercih ediyor.

Uzun zaman sonunda, özlediğim insanlarla görüşmek beni mutlu etti. Gerekli gereksiz onlarca mevzuyu, elimizdeki birkaç saate sığdırdık. Günün sonunda elimizde kalan; hayatın devam ettiği gerçeği oldu. Herkes kendi yoluna gitti ve geceyi bitirdik. Sanırım bu buluşmalara artık daha sık ihtiyaç duyuyorum ve galiba değişiyorum…

Bu arada geçen hafta koşu antrenmanlarımı hafif tutmaya devam ettiğim bir hafta oldu. Gücümü topladığıma inanıyordum ama ne zaman hızımı arttırsam hızlıca tükendiğimi görüyorum. Ayrıca sol bacağımda hafif hafif bir ağrı zaman zaman kendini gösteriyor. Bu belirtiler daha da dikkatli olmam gerektiğini hatırlatan uyarılar aslında. Lakin bu uyarılara rağmen, geçen hafta sonu grupla beraber yirmi beş kilometre koştum. Son on kilometrede maraton hızına çıktım. Koşudan sonra sol bacağımdaki ağrı arttı. Ertesi sabah dahi ağrı devam ediyordu. Umarım bir sonraki yarışıma kadar tamamen toparlanmış olurum.

Kaynaklar: Image by StockSnap from Pixabay