Kapadokya, dünya çapında ilgi çeken doğa harikalarından birisidir. Yüzyıllar boyunca insanlar, bu doğa harikalarını yontup biçerek, yaşam alanları da imar etmişler. Bu durumda bölge daha da ilginç bir hâl alıp, bir sanat eserine dönüşmüş. Malesef araçla sadece ufak bir kısmını gezebilirsiniz. Dar vadiler, inişli çıkışlı geçitler ve tünellerle doludur. Kapadokya’yı muhakkak yürüyerek gezmek gerek. Bu sebeple işaretlenip, haritalanmış birçok patika mevcut. Benim gibi bazı bacakları kuvvetli meraklılar da, her yıl bu patikaları bir günde koşarak tamamlamaya çalışır. Bu işin adına da “Cappadocia Ultra Trail” demişler.

Bir organizasyon ekibi, gönüllülerin de desteğini alarak bizler için bu koşuyu planlar. Burada koşmak isteyenler, her yıl ekim ayının üçüncü haftasında bir araya gelir. Bu mevsimde hava serindir. Yaz mevsiminin yakıcı sıcaklığından pek eser yoktur artık. Soğuk sayılmaz ama geceleri dışarı çıkarken üstünüze bir şeyler almadan da yapamazsınız. Bu bölgede koşmak için ekim ayı ideal bir zaman bence.

Farklı mesafeler koşmak için birkaç bin insan aynı gün burada buluşur. Bu koşuya daha önce katıldım. Beni neler beklediğini az çok biliyorum. Tekrar tekrar gelmemin sebebi bu insanlarla bir arada olmak ve bu eşsiz coğrafyada koşmak. Yoksa zaten aşağı yukarı her gün bir yerlerde koşuyorum. Farklı bir yerde aynı amaç için toplanmış başka insanlarla bir araya gelmek, aidiyet duygusunu hissetmek ve mutlu olmak niyetim.

Yaz mevsimi bizi terk edecek gibi görünmüyordu. Ekim ayına gelmiş olmamıza rağmen hâlâ sıcaktan bunalıyordum. Tabii antrenmanlarımda ister istemez olumsuz etkilenmeye başlamıştı. Sıcak havalar uzadıkça performansım düşüyor ve antrenman yapma isteğimi kaybediyordum. Yarış günü yaklaştıkça haftalık antrenman adedim günden güne azaldı. Hele ki son iki hafta kala neredeyse antrenman yapamaz olmuştum. Daha önce yaptığım antrenmanlara ve iyi koştuğum birkaç uzun antrenmana güvenerek dinlenmeye çekildim.

Hayatta her şey planlandığı gibi gitmiyor. Bazen tek bir beklenmedik gelişme bütün antrenman planınızı sekteye uğratabiliyor. Böyle durumlarda kabuğunuza çekilip hayatınızın normale dönmesini beklemekten başka çareniz olmayabiliyor. Bu yarış da böyle bir döneme denk geldi. Hali hazırda antrenmanlarım iyiden iyiye azalmış durumdayken, çalıştığım iş yerinde bir tadilat başladı. İş yerinin geçici olarak taşınması gerekiyordu. Bu durum, yarış haftası anrenmanlarımı tamamen bırakmak zorunda kalmama sebep oldu.

Dert etmiyordum. Bu mesafeyi daha önce koşmuştum ve bitirememek gibi bir endişem yoktu. Aslında sadece 119 kilometrelik uzun parkura kayıt olmadığıma seviniyordum. 63 Kilometre bir şekilde biterdi de 119 kilometre o kadar da kolay olmazdı. 38 Kilometrelik parkura geçme talebinde bulunmayı düşünebilirdim aslında. Gerçi böyle bir talep için belki de artık çok geçti. Bilmiyorum. Düşünmedim, sormadım da. 63 Kilometrelik parkur için antrenmanlarımı yeterli gördüm.