Temmuz sonunda düzenlenmesi planlanan Tuz Gölü Ultra Maratonu ertelenince, karşıma çıkan en iyi alternatif 10 kilometrelik İstanbul’u Koşuyorum 2019 Üsküdar Etabı oldu. Sıcakta yapılacak 40 kilometrelik bir yarışa hazırlandığım için kısa mesafede iyi bir süre çıkartabilmeyi beklemiyordum. Bu mevsimde hızım iyice düşmüş ve son iki aydır antrenmanlarım daha çok dayanıklılık üzerine kurulmuştu. Sadece birkaç hız antrenmanı yaparak bu yarışa katıldım.

Daha önceleri yaptığımız gibi yarış sabahı Sakarya’dan İstanbul’a geldik. Başlangıç alanına vardığımızda saat 08:30’du. Hazırlıklarımızı tamamlayıp yerimizi aldık. Öncesinde ısınma koşusu yapacak vaktimiz kalmadı çünkü kalabalık başlangıç çizgisinde yerini almaya başlamıştı. Biz de aceleyle kendimize bir yer bulduk.

2017’de yarışa yaklaşık 500 kişi katılmışken bu yıl 2000 kişinin katılmış olduğu söyleniyordu. Katılımın artmış olması sevindiriciydi ama yarışın başlangıcında izdiham yaratacak olması endişelenmeme sebep oluyordu. Nerede başlamamız gerektiğini kestiremiyorduk. Muhtemelen önümüzde bizden daha yavaş koşucular da vardı. Biz daha hızlı olacaklara engel olurken, bizden yavaş olanlar da çıkışımızı yavaşlatacaktı. Bu sebeple mümkün olduğunca orta bölümün önüne geçmeye çalıştık.

Yerimizi aldıktan sonra yarış alanını incelemeye çalıştım. Geçen yıllardaki gibi başlangıç, Üsküdar sahilindeki fenerin önündeydi. Katılımcıları düzene sokabilmek için bariyerlerle ayrılan bölümlerden yarışmacılar yönlendiriliyordu. Organizasyon çadırları düzenli bir şekilde yerleştirilmişti. İhtiyaç duyulabilecek her şeyin, bu alana güzel bir şekilde konumlandırılmış olduğunu görmek beni mutlu etti.

Bu yarışı düzenleyen organizasyon her seferinde daha da iyi bir hale geliyor. Eksiklerini tespit edip kendilerini geliştirmeyi başarıyorlar. İyi işler yaptıkça da katılımcılar artmaya devam ediyor. Yakın bir yerde yaşamıyor olmama rağmen her fırsatta bu yarışlara katılmaya çalışıyorum.

Başlangıç, planlandığı gibi tam olarak saat 09:00’da yapıldı. Kalabalık olduğu için önce adım adım sonra biraz daha hızlanarak başlangıç çizgisinden geçtik. Tahminen önümde 300-400 kişi kadar katılımcı vardı. İlk kilometrede bu katılımcıların aralarından sıyrıla sıyrıla geçerek yerimi bulmaya çalıştım.

Harem Otogar’ına yakın bir yerden geri dönüp Üsküdar’a geri koşmaya başladık. İlk 200 arasında kalarak koşmaya devam ettim. Bu dönüşten hemen sonra bir su istasyonu vardı. Havanın çok sıcak ve güneşli olduğunu hesaba katarak daha ilk su istasyonunda bir şişe su aldım. Bir iki yudum içtikten sonra kalanı başımdan aşağı döküp ıslak bir şekilde koşmaya devam ettim.

Üsküdar’dan tekrar Harem istikametine dönüşümüzle birinci tur tamamlanmış oldu. Geriye iki tur daha vardı. Islanmış tişörtüm ise daha şimdiden kurumaya başlamıştı. Bu durumdan havanın tahminimden daha sıcak olduğu sonucunu çıkardım. İlk su istasyonunda serinlemeye çalışmış olmak doğru bir karardı, bu sebeple her dönüşte bu su istasyonundan su alıp bir kaç yudum içtim ve kalan kısmını serinlemek için kullandım.

İkinci turun yarısına geldiğimizde sıcak etkisini tam olarak göstermeye başladı. Geriden başlayan koşuculara denk gelmeye başladık ama benim hızımda biri için problem teşkil edecek bir kalabalığa rastlamadım. Sadece başı çeken koşuculara yol açılması gerekti.

İkinci turun sonlarına doğru hızımın iyice yavaşladığını fark ettim. O esnaya kadar yavaşladığımı anlamamıştım çünkü etrafımdakilerle uyum içinde koşuyordum. Bu durumu farkedince üçüncü turun başından itibaren sürekli olarak önümdekileri geçmeye çalışarak koştum. Tur sürelerine bakacak olursak; birinci ve üçüncü tur hızlı ama ikinci tur oldukça yavaş geçmiş. Bunun sebebini uzun mesafe yarışına yönelik antrenman yapmış olmama bağladım. İster istemez vücudum en ideal hızda koşmak için beni zorlamıştı.

Sona doğru hızımı bir miktar daha arttırabildim ama daha yavaş koşan koşucuların sağından solundan geçmek için manevra yapmam gerekti. Bu durum hızımı korumama mani oldu. Ayrıca koşunun başından itibaren elimde bir kamerayla koşmuştum. Yarışı videoya kaydetmek üzerine kafa yorup duruyordum bu sebeple hızımı korumam iyice güçleşmişti.

Üçüncü turun sonunda bitiş çizgisinden geçip yarışı tamamladım. Soluklanacak bir alandan sonra, görevliler bitirme madalyasını takdim ettiler. Ardından su ve beslenme alanına yönlendirildim. İçecek ve yiğecek bir şeyler alıp, dinlenmek için sakin bir köşeye çekildim.

Bir kutu içinde çeşitli ikramlar verildi. Bu tarz yarışlara genelde aç karnına başlandığı düşünülürse organizasyon yerinde bir hamle yapmış. Özellikle içecek sıkıntısının olmaması ve ikramların bu durumda tüketilebilecek en doğru şeyler olması hoşuma gitti.

Yarış sonunda malesef iyi bir süre çıkartamadım. Resmi sürem 46 dakika ve 48 saniye oldu. Bu süre ile 1286 bitiren arasında 108. oldum. Şu an için en iyi 10K sürem 44 dakika ve 25 saniye. Bir Şubat ayında yapmıştım. Hava soğuktu ve önüme hiç engel çıkmamıştı. Tabi bahane üretmek istersem daha çok şey sayabilirim ama asıl ve en önemli etken kesinlikle sıcak hava ve Güneş’in yakıcı etkisiydi. Bu durumda zaten en iyi süremi elde edemeyeceğimi öngörmüştüm. Çıkan sonuca üzülmüyor tam tersi bu şartlarda bile sadece iki dakika daha yavaş olmuş olmama seviniyorum.

Yarıştan sonra ekiple toplanıp alandan uzaklaştık. Birkaç saat sonra geçen yıl Tuz Gölü’nde yaşadığım gibi güneş çarpması benzeri bir sıkıntı yaşadım. Geceyi zar zor ettim. Erkenden yatıp uzun uzun uyumam gerekti. Hatta ertesi gün bile hala ateşim vardı. Sıcaklar işin rengini değiştiriyor buna şüphe yok ama Tuz Gölü Ultra Maratonu için iyi de bir antrenman oldu. Önümüzdeki ay bu koşunun işe yarayıp yaramadığını göreceğiz.

Bilgilendirme: İlk defa bir yarışta video kaydettim. İzlemek isterseniz https://www.youtube.com/watch?v=4AWzeILfuLw bir göz atın ve yorumlarınızı da lütfen çekinmeden paylaşın.