Birkaç yıldır, katıldığım yarışlarda yaşadıklarımı anlatmaya çalışıyorum. Zamanla kendimi geliştirdiğimi düşünüyordum ama asıl mesele yazabilecek havaya girmekmiş. İşlerimin yoğun olması, havaların aşırı sıcak geçmesi ve ülkemizin ardı ardına yaşadığı felaketler; yazacak sakinliği elde etmemi zorlaştırdı. Yazmak benim için her zaman zordu ama kafamı topladığımda bir yerden başlayabiliyordum. Bu sefer gerçekten zorlandığımı itiraf etmeliyim. Umarım bu şartlar altında da, okunmaya değer bir yazı çıkarmayı başarabilirim.

Tarihi geçmişi, harika doğası ve saygılı insanlarıyla İznik ve çevresi her fırsatta ziyaret etmek istediğim bir yer. Sakarya’da yaşıyorum. Bu sebeple; Bursa’ya veya o istikamete gideceksem, İznik yolunu tercih ediyorum. Arabayla gitmişsem arabanın camlarını açar ve hızımı iyice düşürürüm. Zeytin ağaçlarının kokusu iyice içime dolsun diye ağır ağır ilerlerim. Yol boyunda bir çeşmeye rastlarsam durup, en azından bir şişe su doldurmadan da geçmemeye çalışırım.

Her yıl, bu güzel coğrafyada, İznik Ultra adı altında bir yarış organizasyonu yapılır. Ülkemizdeki en önemli üç-beş koşu organizasyonundan biridir. Aslında Nisan ayında düzenlenen bir yarış lakin pandemiden dolayı önce geçen yıl iptal oldu sonra da bu yıl Ağustos ayına ertelendi. Son bir hafta kala da Ağustos ayındaki orman yangınlarından dolayı geçici olarak parkuru değişti. Dolayısıyla bizleri “alışılmışın dışında bir İznik Ultra” karşıladı.

Çok sıcak ve güneşli bir Ağustos yarışına hazırlanmıştım. Hatta hava o kadar sıcak olacaktı ki ben sadece bitirmek gayesinde olacak ve yarışın başından sonuna kadar hafif tempo koşacaktım. Ama son hafta hava tahminleri şaşılacak derecede değişti. Cuma günü 40 derece gösterirken, Cumartesi sabah başlayacak gökgürültülü sağanak yağmurun hava sıcaklığını 30 derecelere indirmesi tahmin ediliyordu. Hava tahminleri büyük oranda doğru çıktı. 30 Derecede parçalı bulutlu bir günde koştuk. 55K ve 35K parkurunda koşanlar için mükemmel hava şartları vardı.

Ben 55K parkuruna kayıtlıydım ve yarışım öğlenden sonra başlayacaktı. Bu sebeple İznik’e Cumartesi sabahı geldim. Fuar alanına geldiğimde ortalık henüz kalabalıklaşmamıştı. Yarış kitimi kolaylıkla alıp, sonrasında fuar alanında dolaştım. Ardından İznik’in merkezinde biraz gezdim ve yakındaki bir parkta yarış saatini beklemeye başladım.

Koşacağım parkurun başlangıcı Narlıca’daydı. Öğlen saati kalkan servislerden biriyle başlangıç alanına geçtim. Narlıca küçük bir yer ve gezip görülebilecek pek fazla bir şey yok bu sebeple kendime dinlenmek için bir yer bulup yarış saatini dinlenerek beklemeye başladım.

Başlangıç saatine yarım saat kala yarışmacılardan bazıları ısınmaya başladı. Ben de beklemekten sıkılmıştım bu sebeple onlarla beraber yakındaki okulun bahçesinde yavaş yavaş koşarak ısınmaya çalıştım. Hem vakit geçirmiş hem de ısınmıştım. Hızlı bir yarış planlamadığım için bu çok gerekli değildi ama ilk tırmanışa kadar hızlı gitmeyi ve kendime bir yer bulmayı daha uygun buldum.

Yarış planlandığı gibi saat 14:30’da başladı. Son dönemde yaptığım gibi başlangıçta arka saflarda bekliyordum. Koşucular seyrekleşmeye başlayınca hızlanıp önlere doğru ilerledim. Karşılaştığımız ilk çıkışa kadar maskem takılıydı. Yokuşun bir yerinde maskemi çıkarıp yoldaki çöp kutusuna attım. Rotamız Narlıca’nın içinde bir tur atıp İznik istikametine devam ediyordu. Başladığımız noktaya döndüğümüzde hızlanmaya başladık. İkinci yokuş ya da ilk tırmanış başladığında sanıyorum kendime uygun bir yer bulmuştum.

Orman yangınlarını önlemek için alınan kararlar doğrultusunda, İznik 55K rotasında bazı önemli değişiklikler yapılmıştı. Parkur, ormanlık arazilere girmeyecek şekilde yeniden düzenlenmişti. Bu değişiklikten dolayı toplam irtifa kazanımını elde edebilmek zorlaşmış olsa gerek ki çok sert iniş çıkışlar eklenmesi gerekmiş. Bu durum beni zorladı. Toplamda dört kez çok dik tırmanış ve çok sert iniş yaptık. İşin açıkçası enerji yüklü olduğum ilk tırmanışı anlamadan bitirebildim. Aynı hızda inişi de tamamladım. Lakin hava yine de sıcaktı ve çok su kaybediyordum. Sürekli su içtim ve beslenmemi bu yeni parkura göre yolda düzenledim.

İlk kontrol noktasının tahminimden daha uzun bir aradan sonra karşıma çıkması beni biraz ürküttü. Suyumu idareli kullanmaya çalışırsam ilerleyen saatlerde problem yaşayabilirdim. Kendimi biliyorum; yarışın başında iyi su tüketebilirsem sonrasında hiç su içmeyebilirim. Ama yeteri kadar su tüketmemek istemediğim sonuçlar doğurabilirdi. İlk kontrol noktasından sonra hızımı tekrar ayarlayıp, su tüketimime dikkat etmeye başladım.

Havadaki bulutlar seyrekleştikçe, sıcağı daha fazla hissetmeye başladım. Karşılaştığım sert inişlerin birinde sağ baş parmağımın sızlamaya başladığını farkettim. O kadar uzun süre inince ayağım ayakkabının içinde öne doğru kaymış ve parmaklarım ayakkabının önüne değmeye başlamıştı. Bu iyiye işaret değildi ama inişte durup ayakkabımı ayarlama şansım olmadı. Sonrasında da gerek duymadım zira tırnağın değişim döngüsü artık başlamıştı. Yani yapabileceğim bir şey kalmamıştı.

Umursamadım ve yoluma devam ettim. İkinci çıkıştan sonra geçtiğimiz köylerdeki insanların sıcak karşılamaları beni çok mutlu etti. İkram edilen şeftaliler ve serin sular keyfimi yerine getirdi. Çocukların ilgisi bu koşuya ayrı bir renk katmıştı ve hepsi de bizim gibi çok eğleniyor görünüyordu.

İkinci ve üçüncü tırmanışlarda, bayanlar sıralamasındaki ilk ikiyle beraberdim. Grup halinde ilerlediğimiz için rotadan sapma şansımız oldukça düşüktü, bu sebeple onlara tutunmaya çalıştım. Tabii bu beni biraz yordu. Yarışın sonlarına doğru daha dinç kalabilmek için hızımı yavaşlattım ve grubun arkasında kaldım.

Bu andan sonra çoğunlukla toprak yollarda ilerledik. Hava sıcaklığı düştü ve hatta ortalık serinledi. Sanıyorum bu aralarda 35K parkurunda koşanlarla da bir araya geldik. Ortalık kalabalıklaşınca beni geçtiler mi, hızlı mıyım, yavaş mıyım kestiremez oldum. Yarış sonuçlarına bakınca bu aralıkta oldukça yavaşlamış olduğumu görüyorum. Hem rotanın kalabalık olması hem de hızımı kestirememiş olmamın bunda etkisi büyük. Bayanlar grubunun bu esnada arayı açmış olduğu kesin. Bayanların birincisiyle aramızda kırk dakika gibi bir fark oluşmuş. Tabii bu farkı yarışın kalan kısmına yaymak lazım ama büyük oranda bu bölümden kaynaklandığını düşünüyorum.

Son tırmanıştan önceki bölümde hızlı koşabilecek durumdaydım ve pek bir şey kalmadığını düşünerek hızlandım. Buraya kadar iyi gelmiştim ve olabildiğince iyi bir sürede bitirmek istedim. Bu bölüm büyük oranda zeytin ağaçlarının arasında dolanan düz bir yoldu. Son tırmanıştan önceki kontrol noktasına kadar da böyleydi.

Burada sularımı tazeledim ve hemen yokuşu tırmanmaya başladım. Önümde çok dik bir arazi yolu vardı. Aştığım üç tırmanıştan sonra daha fazla tırmanmak zor gelmeye başladı. Bıkkınlık ve halsizlik kapıya dayanmıştı. Yarışı bir an önce bitirmek istemeğe başladım. Şayet antrenman yapıyor olsaydım, koşmayı o an bırakırdım. Ama önümde aşılması gereken bir yokuş ve ardından uzun bir yol daha vardı.

Zorlana zorlana zirveye çıktım. Güneş yavaş yavaş batıyordu. Etraf kızıl bir renkle boyanmıştı. Birkaç fotoğraf çekmek için durmak kötü bir fikir gibi gelmedi bana. Sadece hava kararmadan Çamdibi’ne ulaşmam iyi olacaktı. Reflektif yeleğimi ve kafa lambamı orada çantamdan çıkaracaktım. Böylece yolda durup vakit kaybetmemiş olurdum.

Çamdibi konrol noktasına vardığımda hava kararmıştı. Köyün meydanı aydınlatılmış olduğu için yolumu fenersiz bulmak zor olmadı ama durur durmaz reflektif yeleğimi giydim ve kafa lambamı taktım. Suyumu tekrar tazeledim ve bir şeyler atıştırdım.

Kontrol noktasında yine çocuklar da görev almıştı. Belli ki tecrübeliydiler. Hemen yanıma gelip; üzüm var, şeftali yer misin, karpuz güzel diyerek benimle ilgilenmeye çalıştılar. Ben de onların ilgisiyle birkaç dakkika fazladan dinlendim. Oradan ayrılırken de beni en sevecen halleriyle yolcu ettiler. Kontrol noktasından çıkarken keyfim yerine gelmiş ve enerjimi toplamış bir haldeydim. Son düzlük diye tabir ettiğim zifiri karanlık yola, kafa lambamın sönük ışığıyla girdim.

Son düzlük yine zeytin ağaçlarının arasından geçerek uzaklarda görünen İznik istikametine doğru ilerliyordu. Hava o kadar karanlık bir hal almıştı ki kafa lambamı elime alıp sağa sola çevirerek ilerlemeye başladım. Lambamı bazen işaretleri çok uzaklardan görebilmek için ileri tutuyor bazen de önümdeki çukurları görebilmek için yere tutuyordum. Yolu bilmediğim için tedbirli bir hızda ilerledim. Ta ki şehrin içine girene kadar da bu şekilde devam ettim.

Şehre girer girmez ortalık sokak lambalarıyla aydınlanmaya başladı. Kafa lambamı tekrar başıma taktım. Gücüm yerindeydi. Yolu görebiliyordum ve görevliler sokak başlarında yardımcı oluyordu. Daha da hızlandım.

Lefke Kapı’dan geçip merdivenleri seri adımlarla çıktım. Bitiş takı’nı görebiliyordum. Yarış artık bitiyordu. İyice hızlanıp coşkulu kalabalığın içinde var gücümle koşmaya başladım. Yolda elini uzatan küçük çocuklara karşılık verebilmek için hızımı düşürüyor ve sonra yine hızlanıyordum.

Keyifli ve yorgun bir vaziyette bitiş çizgisine ulaştım. Pandemiden sebep, uzun bir zamandan sonra ilk defa 42 kilometrenin üstünde koşmuştum. Maraton mesafesini bir kez daha aşmış olmak psikolojik açıdan iyi geldi doğrusu. Alışılmışın dışında yapılan İznik Ultra’da 55K parkuru 48 kilometrede tamamlandı.

Madalyamı aldım ve yemek alanına geçtim. Ne verdilerse yedim içtim tabii. Aslında Çamdibi’nde yediklerim enerjimi geri getirmişti ama toparlanmayı hızlandırmak için bulduğum her şeyi mideye indirmek akıllıca olacaktı. Sonrasında, sabah gezindiğim parka gidip üstümü değiştirdim ve çimenlerde uzanıp biraz dinlendim. Bedenimin iyice toparlamış olduğuna kanaat getirince alandan ayrıldım.

Bu yarışa iyi bir süre hedefiyle gitmemiştim ve kendimi de çok yormamaya çalıştım. Amacım bu parkuru tamamlayıp yaz mevsiminde koşmaya bir süre ara vermekti. En azından artık sıcakta antrenman yapmam gerekmeyecekti. Aslında beklediğim gibi aşırı sıcak bir yarış da olmadı ya neyse işte. Ben hazırlığımı en kötü senaryoya göre yapmıştım. Hesabımda olmayan sadece, çok dik ve çok sert inişlerle arka arkaya karşılaşacağımdı. Bu noktada hırpalandığımı söyleyebilirim. Yine de temkinli gidebilmiş ve yarışı keyifli bir şekilde tamamlayabilmiştim. İstediğim de sadece buydu.